Koronawirusowe zapalenie wiary
Doniesienia o chorobie i epidemii śledzę nieustannie od początku stycznia 2020 roku, kiedy to Twitter zaczął podpowiadać coraz częściej w statystykach tag-ów najczęściej komentowany wątek. Tytułem wstępu: nie chcę urażać nikogo bezpośrednimi krytycznymi ocenami, lecz mało jest publicystów, którzy chętnie wyrażają jednoznaczne opinie.
Tak, to jest kara Boża.
Nie dam jednoznacznej odpowiedzi tutaj. Od stycznia wydawało mi się, że Chińczycy w rozwoju technologicznym pogubili się. To zaś, co ich spotkało jest efektem wielu zaniedbań na gruncie duchowym. Przypomnijmy, tuż przed epidemią w Państwie Środka, rozgorzały prześladowania Kościoła katolickiego. Nic nie znaczył dla decydentów nawet gest Stolicy Apostolskiej wobec kościoła patriotycznego. Chciano wyrżnąć w pień resztówkę ukrytych katolików… To nie jest główny motyw, wszak aborcja w tym kraju zbiera największe żniwo przez politykę jednego dziecka. Rzeź pogania rzeź, krwawy mord i wyzysk… Do tego azjatycka mentalność i komunistyczny reżim, który w sposób niebywały kontroluje swych obywateli. Znane są mi relacje internetowe o roli sztucznej inteligencji w inwigilacji na masową skalę.
Nie, to nie jest kara Boża.
Jednak czy słuszne jest stawianie zarzutów co do ilości czynów niegodziwych wobec tak licznego kraju?
Myślę, że wielu z nas mylnie uważa, że im więcej ludzi, tym Pan Bóg nie jest w stanie nami pokierować i dać wszystkim szansę nawrócenia. Dlatego myślę, że nawet bez drastycznej kary jak epidemia, Pan Bóg potrafi okazać ludziom drogę nawrócenia. Tylko do jakiego stopnia człowiek wie, ile Pan Bóg może dłużej powstrzymywać człowieka przed losem, który sam wybiera?
Los człowieka oczami osoby bez wiary jest chaosem, który kontrolują najsilniejsi. Według nich tracą czas bierni w nadziei, że brak działania w końcu będzie ich siłą. W przemocowej walce zaś udaje się przeżyć nielicznym.
A zatem, „karą Bożą” może być co najwyżej to, że ludzie nie zwrócili się do Boga o pomoc. Jest też niesprawiedliwy osąd ludzi, o którym wspomina Apokalipsa, gdzie ludzie mimo zesłanej kary jeszcze bardziej bluźnili Bogu. Brak podstaw do stwierdzenia, że człowiek jest temu wszystkiemu winien, że nie dał posłuchu wierze? Już sam fatalny stan i kondycja człowieka jest dla niego karą w wielu przypadkach. I to największą, bo żył dotąd w przekonaniu, że żył dobrze. Był dobrym człowiekiem nawet, a wielu nie ma takich zasług dla społeczeństwa jak ten/ta dotknięty/a słabością niesłusznie…
Chorzy na nudę?
Dyspensa od braku udziału w Eucharystii niedzielnej nie wystarczy. Ludzie dalej podróżują, przemieszczają się. Są tak ogarnięci dotychczasowymi nawykami, że działają one teraz na nich i na innych zabójczo. Przyglądam się właśnie autu pozostawionemu pod moim blokiem (na mazurach – 20 zachorowań) – rejestracja wskazuje na Kalisz – jedno z największych skupisk zachorowań w Polsce- na granicy województw łódzkiego (91) i wielkopolskiego (31), gdzie w mazowieckim na ten moment (21 marca) jest wykrytych 127 przypadków zachorowań.
Choroba śmiertelna duszy
Koronawirus to już nie tylko choroba ciała. To także choroba duszy, umysłu, serca. Co ich obchodzą przesądy i zabobony, jeżdżą tu i tam, nowe auto, pieniądz w garści, nic ich nie gryzie, ani nie szczypie. Tak właśnie wygląda brak solidarności w trudnym czasie. Tak wygląda nieodpowiedzialność ludzka. I w ten sposób koronawirus zabija duszę już nie ofiar cielesnych, ale roznosicieli i ludzi nie chcących żyć w społeczeństwie z jego ograniczeniami i restrykcjami. Pieniądz zrywa wszelkie bariery – tak ich nauczono z przekazu telewizyjnego. Teraz ta sama telewizja próbuje usadzić ich w domach… przed „home video”, VOD, itd. Świat i jego migawki uchwycone na filmach, a mówiące o zwycięstwie konsumpcji nad biedą i poniżeniem, to kroplówka dla ich serc. Dla ludzi niegdyś ogarniętych manią zysku, dziś to samo jest ślepym zaułkiem niezrealizowanych obietnic tego świata. Stąd bezmyślność i „wszystko mi jedno” jako recepta na ból umarłej duszy…
Lekarstwo, które się ogranicza
To Eucharystia i żywa obecność Boga w Najświętszym Sakramencie. Nie należy jednak wątpić z powodu ograniczeń w dostępie do Eucharystii. Dobro społeczne wymaga poświęceń choćby znoszenia izolacji i dbania przez to szczególnie o najstarszych i najsłabszych.
Piotr